Eucharystia

Eucharystia (Masz Święta) jest źródłem i zarazem celem całego życia chrześcijańskiego. Inne sakramenty, tak jak wszystkie kościelne posługi i dzieła apostolstwa, wiążą się ze świętą Eucharystią i do ku niej są skierowane. W Najświętszej Eucharystii zawiera się bowiem całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha.

„Zbawiciel nasz podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy – Kościołowi powierzyć pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania: sakrament miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości, ucztę paschalną, w której pożywamy Chrystusa, w której dusza napełnia się łaską i otrzymuje zadatek przyszłej chwały”.

Eucharystia dobrze wyraża i pogłębia relację z Bogiem oraz jedność Ludu Bożego, dzięki czemu Kościół może być tym, czym jest. Eucharystia jest szczytem działania Boga, którym w Chrystusie uświęca świat; w niej również ludzie przez Ducha Świętego oddają cześć Chrystusowi, a z nim Ojcu. Przez celebrację Eucharystii już teraz jednoczymy się z liturgią niebieską i uprzedzamy życie wieczne, gdy Bóg będzie „wszystkim we wszystkich” (1 Kor 15,28).

Mówiąc krótko, Eucharystia jest streszczeniem i podsumowaniem całej naszej wiary: „Nasz sposób myślenia zgadza się z Eucharystią, a Eucharystia ze swej strony potwierdza nasz sposób myślenia”.

Polecenie Jezusa, by powtarzać Jego gesty i słowa, „aż przyjdzie” (1 Kor 11, 26), nie polega tylko na wspominaniu Jezusa i tego, co On czynił. Wskazuje ono, że apostołowie i ich następcy powinni liturgicznie celebrować Chrystusa, Jego życie, Jego śmierć, Jego zmartwychwstania i wstawiennictwo u Ojca za nami.

W centrum celebracji Eucharystii jest chleb i wino, które podczas wypowiadania słów Chrystusa i wezwania Ducha Świętego stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Kościół wierny poleceniu Pana aż do dnia Jego chwalebnego przyjścia nie przestaje czynić tego, co uczynił Chrystus w wigilię swojej męki: „Wziął chleb”, „Wziął kielich napełniony winem”. Chleb i wino, stając się w tajemniczy sposób Ciałem i Krwią Chrystusa, nie przestają oznaczać także dobroci stworzenia. Dlatego podczas ofiarowania dziękujemy Stwórcy za chleb i wino, nie tyle owoc „pracy rąk ludzkich”, co przede wszystkim ziemi i winnego krzewu, dary Stwórcy. W geście Melchizedeka, króla i kapłana, który „wyniósł chleb i wino” (Rdz 14, 18), Kościół widzi zapowiedź własnej ofiary.

Ofiara eucharystyczna jest także składana za wiernych zmarłych w Chrystusie, „którzy jeszcze nie zostali całkowicie oczyszczeni”, by mogli wejść do światłości i pokoju Chrystusa.

Chrystus w sakramencie Eucharystii uobecnia się rzeczywiście, choć działa w sposób tajemniczy. Gdy tylko Kościół wypełnia polecenie Pana „Czyńcie to na moją pamiątkę!” (1 Kor 1 l, 24-25), łamie chleb i ofiarowuje kielich, dzieje się to, co wydarzyło się wtedy: Chrystus naprawdę oddaje samego siebie za nas, a my jesteśmy tego uczestnikami. Przed ołtarzem jedyna i niepowtarzalna Ofiarę Chrystusa na Krzyżu znów staje się aktualna, tutaj dokonuje się nasze dzieło odkupienia.

W konsekrowanych chlebie i winie naprawdę znajduje się Chrystus, dlatego jesteśmy zobowiązani właściwie przechowywać te święte dary oraz czcić naszego Pana i Zbawiciela znajdującego się w Najświętszym Sakramencie. Po Mszy Świętej Hostia przechowywana jest w tabernakulum. Jako że zawiera Przenajświętszy Sakrament, tabernakulum jest jednym z najczcigodniejszych miejsc w każdym kościele. Przed każdym tabernakulum należy ukleknąć.

(Na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego i „Youcat“)

Katolicy rozróżniają wiele modlitw: błagalną, o wstawiennictwo, dziękczynną, pochwalną. Wszystkie one są rozmową z Bogiem, podczas której powierzamy Mu nasze troski, radości lub Go wysławiamy, jednak centrum wszystkich modlitw jest modlitwa Eucharystii – Msza Święta, podczas której dokonuje się przeistoczenie, a historyczna ofiara Jezusa na krzyżu w tajemniczy i bezkrwawy sposób staje się aktualna. Eucharystia jest celem wszystkiego, nie ma nic większego i chwalebniejszego niż ona.

Udział w Mszy Świętej nie tylko zbliża nasz z osobami z sąsiedniej ławy, ale w tajemniczy sposób łączy nas z całym Kościołem Chrystusowym, a więc z żywymi i umarłymi, którzy są także dziećmi Bożymi. Łączymy się z nimi w modlitwie, ale podczas Mszy Świętej możemy się zjednoczyć w modlitwie za nich, gdy ofiara Mszy Świętej jest składana za naszych żywych i zmarłych braci i siostry w wierze.

Wierzymy, że odmawiając tę potężną modlitwę za żywych, prosimy dla nich o Bożą łaskę, opiekę, siłę i wsparcie, by mogli cieszyć się życiem z Bożą pomocą.

Wznosząc ją za zmarłych, prosimy o Boże miłosierdzie dla nich, aby ich słabości i grzechy popełnione za życia nie stały się przeszkodą w ujrzeniu Bożego oblicza w Jego Królestwie, do którego nas zaprasza.

Możemy zwrócić się do księdza, aby ofiarował Mszę Świętą za naszych bliskich, prosząc o potrzebne łaski, zdrowie i siłę dla żywych, a dla zmarłych – Boże miłosierdzie i odpuszczenie grzechów, aby mogli wkroczyć do Królestwa Bożego.

Tradycyjnie ksiądz na początku Mszy Świętej wymienia, w czyjej ofierze jest odprawiana, aby wiedziała o tym również wspólnota wiernych. W sprawach intencji Mszy Świętej należy wcześniej zwrócić się do księdza i ustalić, kiedy odprawiona zostanie Msza Święta w intencji Waszych bliskich.