Apostołowie Bożego Miłosierdzia

Apostołowie miłosierdzia to ci, którzy postanawiają wyjść do świata i oczyścić to, co niedoskonałe z tego, co dobre.

Święta siostra Maria Faustyna Kowalska (1905-1938)

„W Starym Zakonie wysyłałem proroków do ludu swego z gromami. Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z Moim miłosierdziem ” (Dz., 1588)

Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku. Była trzecim z dziesięciorga dzieci w ubogiej, pobożnej rodzinie rolników ze wsi Głogowiec w parafii Świnice Warckie. W wieku siedmiu lat po raz pierwszy usłyszała głos, który zachęcał ją, by dążyła do życia doskonałego.

„Dokąd cię będę cierpiał i dokąd mnie zwodzić będziesz? […] Jedź natychmiast do Warszawy, tam wstąpisz do klasztoru” (Dz. 9, 10).

Po tych słowach Helena Kowalska w 1924 roku pomimo sprzeciwu rodziców wyjechała do Warszawy, gdzie zamierzała wstąpić do zakonu. Przełożona jednego z zakonów poradziła jej, aby przez rok pracowała, by zdobyć pieniądze na wymagany posag. W sierpniu 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. Podczas obłóczyn w 1926 roku uzyskała imię Marii Faustyny. W 1929 roku siostra Faustyna po raz pierwszy przez półtorej miesiąca mieszkała w klasztorze w Wilnie.

„Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, a podpisem: Jezu ufam Tobie. Pragnę, aby obraz ten czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym świecie” (Dz., 47).

W 1931 roku w klasztorze w Płocku siostrze Faustynie objawił się Jezus Chrystus, który kazał jej namalować obraz według jej wizji. W maju 1933 roku po złożeniu ślubów wieczystych przybyła do Wilna i podczas spowiedzi spotkała swojego duchownego przewodnika, błogosławionego Michała Sopoćkę. 2 stycznia 1934 roku zorganizował on spotkanie siostry Faustyny i malarza Eugeniusza Kazimirowskiego w wileńskim klasztorze wizytek na ulicy Rossa 6.

„Nie w piękności farby, ani pędzla jest wielkość tego obrazu, ale w łasce Mojej” (Dz., 313).

Od pierwszego spotkania do lipca 1934 roku siostra Faustyna regularnie przynajmniej raz w tygodniu odwiedzała Kazimirowskiego, by udzielać mu wskazówek, jak wyglądał Jezus Miłosierny w jej objawieniu z 1931 roku. Kiedy zobaczyła jednak, jak Jezus został namalowany, bardzo się zasmuciła i skarżyła się na to w kaplicy.

„Pragnę, żebyś złożyła ofiarę z siebie za grzeszników, a szczególnie za te dusze, które straciły nadzieje w miłosierdzie Boże ” (Dz. 308).

W Wielki Czwartek 1934 roku siostra Faustyna, realizując powierzoną jej przez Jezusa misję, podczas mszy świętej ofiarowała się za nawrócenie grzesznych, a zwłaszcza za dusze, które odwróciły się od miłosierdzia Bożego.

„W pierwsza niedzielę po Wielkanocy, pragnę, żeby był publicznie ten obraz wystawiony. Niedziela ta jest świętem Miłosierdzia. Przez Słowo Wcielone daje poznać przepaść Miłosierdzia Mojego” (Dz., 88).

W październiku 1934 roku siostra Faustyna po raz drugi widziała Jezusa tak, jak w 1931 roku w płockim klasztorze:  z dwoma promieniami z serca Jezusa rozchodzącymi się po całym świecie. Te same promienie widziała znów w listopadzie 1934 roku podczas Mszy Świętej. W grudniu 1935 roku Jezus powtórzył swoją prośbę do siostry Faustyny, aby pierwsza niedziela po Wielkiej Nocy stała się Niedzielą Miłosierdzia.

„Pragnę, aby Zgromadzenie takie było” (Dz., 437).

Od maja 1935 roku dojrzewała myśl siostry Faustyny o nowym zakonie, którą wspomina w wielu miejscach swojego dzienniczka. Jednak nie udało jej się zrealizować tej idei za życia.

„Ile razy wejdziesz do kaplicy – odmów zaraz te modlitwę, której cię nauczyłem wczoraj. […] Modlitwa ta jest na uśmierzenie gniewu Mojego, odmawiać ja będziesz przez dziewięć dni na zwykłej cząstce różańca w sposób następujący” (Dz., 476).

We wrześniu 1935 roku Jezus podyktował siostrze Faustynie Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Później nieraz ją prosił, by odmawiać tę modlitwę dla ratowania dusz.

„Nie lękaj się niczego, Ja jestem zawsze z tobą”. (Dz., 629).

Kierując się takimi słowami Jezusa, w marcu 1936 roku siostra Faustyna wyjechała z Wilna w głąb Polski. Do Wilna już nie wróciła. Najpierw mieszkała w Warszawie, potem przeniesiono ją do innych klasztorów, aż w maju 1936 roku zamieszkała na stałe w klasztorze w krakowskich Łagiewnikach.

„Dziecię Moje, jeszcze parę kropel w kielichu, już niedługo ” (Dz., 694).

We wrześniu 1936 roku stan zdrowia siostry Faustyny znacznie się pogorszył i zdiagnozowano u niej gruźlicę.

„O trzeciej godzinie błagaj Mojego miłosierdzia szczególnie dla grzeszników […] Jest to godzina wielkiego miłosierdzia dla świata całego” (Dz., 1320).

W październiku 1937 roku Jezus objawił siostrze Faustynie godzinę Miłosierdzia, prosząc ją, aby o tej porze odprawiała drogę krzyżową, jeśli to możliwe, albo choć krótko pomodlić się w kaplicy do Jego Miłosiernego serca.

We wrześniu 1938 roku ostatni raz spotkała się z przewodnikiem duchowym księdzem Michałem Sopoćką, a 5 października tego samego roku zmarła.

W 1967 roku zakończono proces informacyjny siostry Faustyny, a akta beatyfikacyjne przesłane do Rzymu. Dzienniczek jej autorstwa po raz pierwszy wydano w 1981 roku.

Jej beatyfikacja odbyła się jednak dopiero w 1993 roku. 30 kwietnia 2000 roku podczas Niedzieli Miłosierdzia papież Jan Paweł II ogłosił siostrę Faustynę świętą. Obwieszając światu o Miłosierdziu Bożym, papież zachęcił zwłaszcza mieszkańców Wilna, a także Krakowa, Warszawy, Płocka i Białegostoku, by stali się świadkami Bożego Miłosierdzia.

Błogosławiony ksiądz Michał Sopoćko (1888-1975)

Pod koniec maja 1933 roku, będąc już w Wilnie, siostra Faustyna podczas spowiedzi po raz pierwszy spotkała księdza Michała Sopoćkę, którego już wcześniej widziała w swoich widzeniach. Jezus objawił jej wówczas, że ten ksiądz pomoże jej wypełnić Jego wolę (Dz., 263).

Chcąc pomóc siostrze Faustynie w realizacji powierzonej jej misji – namalowania obrazu Jezusa Miłosiernego, ustanowienia Święta Miłosierdzia w pierwszą niedzielę po Wielkiej Nocy oraz założenia nowej wspólnoty zakonnej, Jezus wysłał księdza Michała Sopoćkę. W różnych miejscach Dzienniczka Faustyna wspomina słowa Jezusa o roli i znaczeniu księdza Sopoćki w głoszeniu wieści o Jego miłosierdziu: „jest to kapłan według Serca Mojego, miłe Mi są wysiłki jego. […] Przez niego rozsiewam pociechy dla dusz cierpiących, udręczonych; przez niego upodobało Mi się rozgłosić cześć do Miłosierdzia Mojego” (Dz., 1256). Po spotkaniu z siostrą Faustyną ksiądz Sopoćko poświęcił niemal całe swoje życie rozpowszechnianiu miłosierdzia Jezusa i rozwojowi kultu Bożego Miłosierdzia.

W 1933 roku ksiądz Sopoćko miał już za sobą posługę w różnych miejscach Polski i Litwy jako ksiądz, kapelan wojskowy, spowiednik sióstr zakonnych, przewodnik duchowy w wileńskim seminarium duchownym i nauczyciel uniwersytecki. Urodził się 1 listopada 1888 roku w Juszewszczyźnie (zwanej też Nowosadami) na terenie obecnej Białorusi. W 1914 roku otrzymał święcenia kapłańskie. W 1924 roku biskup wileński Jerzy Matulewicz zaprosił go do pracy w biskupstwie wileńskim i wyznaczył na spowiednika Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Siostra Faustyna w długich rozmowach z księdzem często mówiła mu o swoich przeżyciach związanych z objawieniami Jezusa Miłosiernego.

Ksiądz Sopoćko w latach 1932-1934 mieszkał w klasztorze wileńskich sióstr wizytek. Na jego prośbę malarz Eugeniusz Kazimirowski, który żył na parterze tego samego domu, od 1934 roku malował pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego. Ksiądz ciągle uczestniczył w spotkaniach siostry Faustyny i artysty. Dlatego też znane mu były tajemnice zawartości ideowej obrazu i wszystkie jego niuanse.

W 1934 roku ksiądz Sopoćko był rektorem wileńskiego kościoła św. Michała. W kwietniu 1937 roku w tym właśnie kościele poświęcił obraz Jezusa Miłosiernego. W sierpniu tego samego roku wyjechał do klasztoru w Krakowie. Siostra Faustyna bardzo się cieszyła, że przez księdza Sopoćkę Bóg pomógł jej wypełnić jej zadanie: „Ucieszyłam się niezmiernie, bo Bogu tylko wiadomo, jak bardzo pragnęłam się widzieć z nim dla dzieła tego, które Bóg przez niego dokonywuje” (Dz., 1252).

W latach II wojny światowej ksiądz Sopoćko z zapałem ogłaszał wizję Bożego miłosierdzia, przyciągając w ten sposób wielu ludzi i budząc w nich wiarę, że w tak trudnym czasie tylko Boże miłosierdzie może uratować świat.

W 1944 roku ksiądz Sopoćko założył w Wilnie Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego. W ten sposób urzeczywistnił ostatnią prośbę Jezusa do siostry Faustyny.

Pomimo sprzeciwu Kościoła wobec aprobowania kultu Bożego Miłosierdzia, ksiądz Sopoćko całe swe pozostałe życie poświęcił apostolskim planom i wizjom tego kultu, jak sam pisał w swym dzienniku. W różnych tekstach i artykułach teologicznych ciągle starał się uzasadnić istnienie Bożego miłosierdzia w oparciu o naukę Kościoła, dążąc do ustanowienia święta Miłosierdzia, jak żądał tego Jezus w objawieniach siostry Faustyny.

Z ideą miłosierdzia Bożego wiążą się również dwie próby zbudowania Sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Pierwszy projekt, lokujący świątynię na wileńskich Śnipiszkach, upadł w 1940 roku wobec okupacji radzieckiej. Druga próba odbyła się w Białymstoku w latach 1950-1960. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia ksiądz Sopoćko zmuszony był przejść na emeryturę. Dlatego i ten plan został niezrealizowany.

We wrześniu 2008 roku papież Benedykt XVI ogłosił księdza Michała Sopoćkę błogosławionym.

Święty Jan Paweł II (1920-2005)

Podobnie jak święta Faustyna, święty Jan Paweł II – apostołowie Bożego miłosierdzia – był ściśle związany z Krakowem. Gdy w 1938 roku Karol Wojtyła zaczął studiować filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, siostra Faustyna mieszkała w krakowskim klasztorze. Przyszły papież wtedy nie wiedział jeszcze, że to właśnie on w 2002 roku kanonizuje św. Faustynę i tego samego roku ustanowi niedzielę Miłosierdzia, jak prosił o to Jezus w objawieniach Faustyny. Mimo że byli tak blisko siebie w tym samym mieście, nigdy się nie spotkali.

Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach, 50 kilometrów od Krakowa. W 1946 roku został wyświęcony na księdza, w 1958 roku wyznaczono go na biskupa pomocniczego Krakowa, a w 1964 roku został prekonizowany na arcybiskupa metropolitę krakowskiego. W 1978 roku arcybiskup Karol Wojtyła został wybrany na papieża.

W 1940 roku, wykonując prace przymusowe, Wojtyła często przechodził przez klasztor w krakowskich Łagiewnikach, w którym do śmierci w 1938 roku mieszkała siostra Faustyna.

Modlił się w kaplicy klasztornej. 21 sierpnia 2002 roku św. Jan Paweł II wspomniał, że będąc robotnikiem i studentem, a później księdzem i biskupem, często powtarzał ten prosty i głęboki zwrot: „Jezu, ufam Tobie”, doświadczając jego oddziaływania i siły.

Już na początku pontyfikatu, w 1980 roku, św. Jan Paweł II w swojej encyklice Dives in Misericordia (O Bożym miłosierdziu) zachęcał Kościół do wołania o miłosierdzie „na miarę potrzeb i zagrożeń człowieka w świecie współczesnym”. W części poświęconej modlitwie współczesnego Kościoła pisał: „Wołajmy o miłosierdzie Boga samego dla współczesnego pokolenia!”

W 1994 roku w rzymskim kościele Świętego Ducha założono Sanktuarium Miłosierdzia Bożego.

W 1968 roku podczas swojej posługi arcybiskupiej Karol Wojtyła rozpoczął proces beatyfikacji Faustyny. Swoją misję kontynuował, gdy w drugą niedzielę Wielkiej Nocy 1993 roku ogłosił siostrę Faustynę Kowalską błogosławioną.

W 1999 roku podczas modlitwy Anioł Pański Jan Paweł II zwrócił się do wszystkich księży i wiernych, serdecznie zachęcając, by podobnie jak błogosławiona Faustyna Kowalska stali się apostołami Bożego miłosierdzia w bezpośrednim środowisku swojej pracy i życia.

30 kwietnia 2000 roku – w bardzo ważnym momencie, swoistym moście do trzeciego tysiąclecia po narodzinach Chrystusa – św. Jan Paweł II ogłosił siostrę Faustynę świętą. W swojej homilii powiedział: „Kanonizacja Siostry Faustyny ma szczególną wymowę. Poprzez tę kanonizację pragnę dziś przekazać orędzie miłosierdzia nowemu tysiącleciu. Przekazuję je wszystkim ludziom, aby uczyli się coraz pełniej poznawać prawdziwe oblicze Boga i prawdziwe oblicze człowieka”. Obwieścił także o Miłosierdziu Bożym wszystkim ludziom, potwierdzając rolę Niedzieli Bożego Miłosierdzia jako święta całego Kościoła: „Ważne jest zatem, abyśmy przyjęli w całości orędzie, zawarte w słowie Bożym na dzisiejszą II Niedzielę Wielkanocną, która od tej pory nazywać się będzie w całym Kościele Niedzielą Miłosierdzia Bożego”.

W 2002 roku, na trzy lata przed śmiercią, święty Jan Paweł II w swojej homilii wygłoszonej w krakowskich Łagiewnikach z wielką nadzieją zawierzył cały świat Bożemu miłosierdziu. Wyraził ogromne pragnienie, aby ogłoszona przez świętą siostrę Faustynę miłosierna miłość Boża wypełniła serca wszystkich ludzi nadzieją.

1 maja 2011 papież Benedykt XVI ogłosił Jana Pawła II błogosławionym, a 27 kwietnia 2014 roku papież Franciszek ogłosił go świętym.