
Święta siostra Maria Faustyna Kowalska (1905-1938)
„W Starym Zakonie wysyłałem proroków do ludu swego z gromami. Dziś wysyłam ciebie do całej ludzkości z Moim miłosierdziem ” (Dz., 1588)
Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku. Była trzecim z dziesięciorga dzieci w ubogiej, pobożnej rodzinie rolników ze wsi Głogowiec w parafii Świnice Warckie. W wieku siedmiu lat po raz pierwszy usłyszała głos, który zachęcał ją, by dążyła do życia doskonałego.
„Dokąd cię będę cierpiał i dokąd mnie zwodzić będziesz? […] Jedź natychmiast do Warszawy, tam wstąpisz do klasztoru” (Dz. 9, 10).
Po tych słowach Helena Kowalska w 1924 roku pomimo sprzeciwu rodziców wyjechała do Warszawy, gdzie zamierzała wstąpić do zakonu. Przełożona jednego z zakonów poradziła jej, aby przez rok pracowała, by zdobyć pieniądze na wymagany posag. W sierpniu 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. Podczas obłóczyn w 1926 roku uzyskała imię Marii Faustyny. W 1929 roku siostra Faustyna po raz pierwszy przez półtorej miesiąca mieszkała w klasztorze w Wilnie.
„Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, a podpisem: Jezu ufam Tobie. Pragnę, aby obraz ten czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym świecie” (Dz., 47).
W 1931 roku w klasztorze w Płocku siostrze Faustynie objawił się Jezus Chrystus, który kazał jej namalować obraz według jej wizji. W maju 1933 roku po złożeniu ślubów wieczystych przybyła do Wilna i podczas spowiedzi spotkała swojego duchownego przewodnika, błogosławionego Michała Sopoćkę. 2 stycznia 1934 roku zorganizował on spotkanie siostry Faustyny i malarza Eugeniusza Kazimirowskiego w wileńskim klasztorze wizytek na ulicy Rossa 6.
„Nie w piękności farby, ani pędzla jest wielkość tego obrazu, ale w łasce Mojej” (Dz., 313).
Od pierwszego spotkania do lipca 1934 roku siostra Faustyna regularnie przynajmniej raz w tygodniu odwiedzała Kazimirowskiego, by udzielać mu wskazówek, jak wyglądał Jezus Miłosierny w jej objawieniu z 1931 roku. Kiedy zobaczyła jednak, jak Jezus został namalowany, bardzo się zasmuciła i skarżyła się na to w kaplicy.
„Pragnę, żebyś złożyła ofiarę z siebie za grzeszników, a szczególnie za te dusze, które straciły nadzieje w miłosierdzie Boże ” (Dz. 308).
W Wielki Czwartek 1934 roku siostra Faustyna, realizując powierzoną jej przez Jezusa misję, podczas mszy świętej ofiarowała się za nawrócenie grzesznych, a zwłaszcza za dusze, które odwróciły się od miłosierdzia Bożego.
„W pierwsza niedzielę po Wielkanocy, pragnę, żeby był publicznie ten obraz wystawiony. Niedziela ta jest świętem Miłosierdzia. Przez Słowo Wcielone daje poznać przepaść Miłosierdzia Mojego” (Dz., 88).
W październiku 1934 roku siostra Faustyna po raz drugi widziała Jezusa tak, jak w 1931 roku w płockim klasztorze: z dwoma promieniami z serca Jezusa rozchodzącymi się po całym świecie. Te same promienie widziała znów w listopadzie 1934 roku podczas Mszy Świętej. W grudniu 1935 roku Jezus powtórzył swoją prośbę do siostry Faustyny, aby pierwsza niedziela po Wielkiej Nocy stała się Niedzielą Miłosierdzia.
„Pragnę, aby Zgromadzenie takie było” (Dz., 437).
Od maja 1935 roku dojrzewała myśl siostry Faustyny o nowym zakonie, którą wspomina w wielu miejscach swojego dzienniczka. Jednak nie udało jej się zrealizować tej idei za życia.
„Ile razy wejdziesz do kaplicy – odmów zaraz te modlitwę, której cię nauczyłem wczoraj. […] Modlitwa ta jest na uśmierzenie gniewu Mojego, odmawiać ja będziesz przez dziewięć dni na zwykłej cząstce różańca w sposób następujący” (Dz., 476).
We wrześniu 1935 roku Jezus podyktował siostrze Faustynie Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Później nieraz ją prosił, by odmawiać tę modlitwę dla ratowania dusz.
„Nie lękaj się niczego, Ja jestem zawsze z tobą”. (Dz., 629).
Kierując się takimi słowami Jezusa, w marcu 1936 roku siostra Faustyna wyjechała z Wilna w głąb Polski. Do Wilna już nie wróciła. Najpierw mieszkała w Warszawie, potem przeniesiono ją do innych klasztorów, aż w maju 1936 roku zamieszkała na stałe w klasztorze w krakowskich Łagiewnikach.
„Dziecię Moje, jeszcze parę kropel w kielichu, już niedługo ” (Dz., 694).
We wrześniu 1936 roku stan zdrowia siostry Faustyny znacznie się pogorszył i zdiagnozowano u niej gruźlicę.
„O trzeciej godzinie błagaj Mojego miłosierdzia szczególnie dla grzeszników […] Jest to godzina wielkiego miłosierdzia dla świata całego” (Dz., 1320).
W październiku 1937 roku Jezus objawił siostrze Faustynie godzinę Miłosierdzia, prosząc ją, aby o tej porze odprawiała drogę krzyżową, jeśli to możliwe, albo choć krótko pomodlić się w kaplicy do Jego Miłosiernego serca.
We wrześniu 1938 roku ostatni raz spotkała się z przewodnikiem duchowym księdzem Michałem Sopoćką, a 5 października tego samego roku zmarła.
W 1967 roku zakończono proces informacyjny siostry Faustyny, a akta beatyfikacyjne przesłane do Rzymu. Dzienniczek jej autorstwa po raz pierwszy wydano w 1981 roku.
Jej beatyfikacja odbyła się jednak dopiero w 1993 roku. 30 kwietnia 2000 roku podczas Niedzieli Miłosierdzia papież Jan Paweł II ogłosił siostrę Faustynę świętą. Obwieszając światu o Miłosierdziu Bożym, papież zachęcił zwłaszcza mieszkańców Wilna, a także Krakowa, Warszawy, Płocka i Białegostoku, by stali się świadkami Bożego Miłosierdzia.