Pokuta

Sakrament pokuty (pojednania) jest przeznaczony dla każdego chrześcijanina, który zgrzeszył i żałuje za grzechy po chrzcie.

Pokuta

Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu grzesząc zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą (Lumen Gentium, 11)

Nazywany jest sakramentem spowiedzi, ponieważ jego zasadniczym elementem jest spowiedź – wyznanie księdzu grzechów. W głębokim sensie sakrament ten jest także „wyznaniem”, uznaniem i uwielbieniem świętości Boga i Jego miłosierdzia nad grzesznikiem.

Sakrament spowiedzi ustanowił sam Jezus, kiedy w dzień Wielkanocy ukazał się apostołom i powiedział im: „Przyjmujcie Ducha Świętego. Tym, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, którym zatrzymacie, są zatrzymane” (Jn 20, 22-23)

Nie ma piękniejszego wyjaśnienia tego, co dzieje się w sakramencie pokuty, niż przypowieść Jezusa o miłosiernym Ojcu: mylimy się, błądzimy, upadamy, ale nasz Ojciec oczekuje nas z wielką, nieskończoną tęsknotą; On wybacza nam, kiedy wracamy; za każdym razem nas przyjmuje i odpuszcza grzechy. Sam Jezus odpuścił grzechy wielu ludziom; było to dla Niego ważniejsze niż czynienie cudów. Odpuszczenie grzechów postrzegał jako wyraźny znak, że rozpoczyna się Królestwo Boże, w którym wszystkie rany zostaną uleczone, a łzy otarte. Moc Ducha Świętego przebaczania grzechów przekazał swoim apostołom. Gdy idziemy do księdza, aby się wyspowiadać, oddajemy się w ręce naszego Ojca Niebieskiego.