Namaszczenie chorych
Sakrament namaszczenia chorych jest znakiem, poprzez który Kościół prosi Pana o wzmocnienie ciała i ducha ciężko chorego człowieka, a także o zaufanie krewnych do woli Bożej.

Namaszczenie chorych
„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15)
Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi, który zmaga się z ciężką chorobą lub starością.
„Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu.”
Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości. Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, gdy ich siły słabną. Sakramentu namaszczenia chorych mogą udzielać tylko księża i biskupi: przy jego sprawowaniu używają oni oleju poświęconego przez biskupa lub w razie potrzeby przez kapłana, który celebruje ten sakrament.
Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego; namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna kapłana – celebransa, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu. Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
- przygotowanie do przejścia do życia wiecznego.
W sprawie namaszczenia chorego należy zwrócić się do jednego z księży w celu ustalenia terminu przyjęcia sakramentu. Ważne, aby nie czekać do ostatniej chwili, w której chory już umiera albo nie jest przytomny na tyle, by świadomie przyjąć sakrament. Jeśli chory jest już na łożu śmierci, należy zgłosić się do księdza niezwłocznie.
(Na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego)