Kapłaństwo

Sakrament kapłaństwa jest szczególnym znakiem i władzą powierzoną Apostołom Chrystusa oraz ich następcom i wybranym pomocnikom, aby kontynuowali posługę Pana w Kościele.

Kapłaństwo

Poprzez wyświęconego sługę Kościoła sam Chrystus przewodzi swojemu Kościołowi jako Głowa swojego Ciała, jako Pasterz swojej trzody, Arcykapłan odkupicielskiej ofiary, Nauczyciel Prawdy.

Misja powierzona przez Chrystusa apostołom w sakramencie Święceń jest kontynuowana w Kościoła do końca świata, dlatego sakrament ten jest sakramentem posługi apostolskiej.

To właśnie wyraża Kościół, mówiąc, że kapłan na mocy sakramentu święceń działa “w osobie Chrystusa-Głowy” (in persona Christi Capitis). Sakrament święceń ustanawia służbę, której zadaniem jest posługa we wspólnocie w imię Chrystusa i w imieniu Chrystusa Głowy. Kapłaństwu nadano świętą moc służenia wiernym. Szafarze konsekrowani służą ludowi Bożemu poprzez nauczanie (munus docendi), prowadzenie obrzędów kultu Boga (munus liturgicum) oraz opiekę duszpasterską (munus regendi).

Od początku posługa święceń była udzielana i wykonywana według trzech stopni: jako posługa biskupów, prezbiterów i diakonów. Posługi udzielane przez święcenia są niezastąpione w organicznej strukturze Kościoła. Bez biskupów, prezbiterów i diakonów nie można mówić o Kościele. Biskup otrzymuje pełnię sakramentu święceń, która włącza go do Kolegium Biskupów i czyni widzialną głową powierzonego mu Kościoła partykularnego. Biskupi jako następcy Apostołów i członkowie kolegium mają udział w odpowiedzialności apostolskiej i w posłaniu całego Kościoła pod zwierzchnictwem papieża, następcy św. Piotra. Prezbiterzy są zjednoczeni z biskupami w godności kapłańskiej, a równocześnie zależą od nich w wykonywaniu swoich funkcji duszpasterskich; są powołani, by być roztropnymi współpracownikami biskupów. Tworzą oni wokół swojego biskupa prezbiterium, które wraz z nim jest odpowiedzialne za Kościół partykularny. Otrzymują od biskupa misję kierowania wspólnotą parafialną lub określoną funkcję kościelną.

Diakoni są wyświęcani dla zadań posługi w Kościele, nie otrzymują oni kapłaństwa posługi, ale święcenia dają im prawo do ważnych funkcji w posłudze słowa, w kulcie Bożym, w zadaniach duszpasterskich i charytatywnych, które mają pełnić pod pasterskim zwierzchnictwem swojego biskupa.

Sakrament święceń udzielany jest przez włożenie rąk, któremu towarzyszy uroczysta modlitwa konsekracyjna. Prosi się w niej Boga, by otrzymującemu święcenia udzielił łask Ducha Świętego, potrzebnych dla jego posługi. Święcenia wyciskają niezatarty charakter sakramentalny.

Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyznom (viris) ochrzczonym, których zdolności do wykonywania posługi kapłańskiej zostały starannie rozeznane. Odpowiedzialność i prawo dopuszczenia kogoś do przyjęcia sakramentu święceń przysługuje władzy kościelnej.

W Kościele łacińskim sakrament święceń prezbiteratu jest udzielany w sposób zwyczajny tylko kandydatom, którzy są gotowi dobrowolnie przyjąć celibat i publicznie wyrażają wolę zachowania go z miłości do Królestwa Bożego i służby ludziom.

Udzielanie sakramentu święceń wszystkich trzech stopni należy do biskupów.

(Na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego)