Boże miłosierdzie w Piśmie Świętym

Wszystko, co Bóg stworzył, było „bardzo dobre”, ale z powodu grzechu pierwszych rodziców i nie uznania swojej winy człowiek został oddzielony od swego Stwórcy, wygnany z Raju i przemieniony w istotę śmiertelną i bezbronną. 

Wobec braku tej początkowej bliskiej relacji z Bogiem, potomkowie ludzi byli coraz bardziej skazani na zagładę, aż kielich Bożej cierpliwości przelał się i wylał potopem, z którego ocalało jedynie życie w Arce Noego. W ten sposób porządek został przywrócony, a człowiek ponownie otrzymał miejsce do życia na ziemi. To był nowy początek i szansa. Później nastąpił upadek wieży Babel, rozproszenie się ludzi i pomieszanie ich języków. Niemożność porozumienia się jest konsekwencją pychy, pragnienia bycia równymi Bogu i przejęcia władzy. Z pomocą Abrahama ludzkość została zebrana w jedną rodzinę. Błogosławieństwo dane Abrahamowi staje się błogosławieństwem dla całego ludu wybranego: „Przez ciebie otrzymają błogosławieństwo wszystkie ludy ziemi” (Rdz 12.3). Bóg nie porzuca swojego dzieła, ludzkości, słyszy skargi uciśnionego ludu. Objawia się Mojżeszowi jako krzew gorejący „Jestem, który jestem”. Bóg podąża ze swym narodem i towarzyszy mu na drodze historii. Jest tym, który wyzwala go z niewolnictwa. Miłosierdzie Boże jest niezależne, nie zabiega ani o miłość, ani o cześć. Samo jest Miłością wypełnioną czcią i hojną dla tych, którzy Go wzywają. 

„Jeśli jesteśmy niewierni, On pozostanie wierny, gdyż nie może wyprzeć się samego siebie” (2Tm 2,13). 

„PAN przeszedł przed Mojżeszem, wołając: „PAN, PAN, Bóg miłujący i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w miłosierdzie i prawdę” (Wj 34, 6). Te wersy to definicja istoty Boga. Powtarzają się w Starym Testamencie, zwłaszcza w psalmach (Pwt 4, 31, Ps 86, 15; 103, 8; 116, 5; 145, 8). Kulminacją starotestamentowych przejawów miłosierdzia Bożego jest księga proroka Ozeasza. Lud złamał przymierze i porzucił Boga. Dlatego zerwał On więź ze swoim niewiernym ludem i postanowił więcej nie okazywać mu miłosierdzia. „Nie okażę już miłosierdzia domowi Izraela ani im nie przebaczę…bo wy nie jesteście już Moim ludem, a Ja nie jestem waszym Bogiem” (Oz 1, 6-9). Lecz później nastąpiła dramatyczna zmiana: „Moje serce wzbrania się przed tym, jestem poruszony do głębi” (Oz 11,8). Wywyższenie Bożego miłosierdzia i zwycięstwa nawet nad Jego sprawiedliwością nie objawia się słusznym gniewem i karą „Bo jestem Bogiem, nie człowiekiem! Pośrodku ciebie jestem Ja – Święty, i nie przychodzę, aby niszczyć” (Oz 11, 9). Tak też mówi Micheasz: „Nie pałasz gniewem na wieki, gdyż chętnie okazujesz miłosierdzie” (Mi 7, 18). Wielkość Boga objawia się w jego mocy zaakceptowania słabości i grzeszności człowieka, zanurzenia go w sobie oraz rozwijania go, żywienia dla wieczności, gdzie „nie będzie już śmierci ani bólu, ani krzyku, ani cierpienia, bo pierwsze rzeczy przeminęły” (Ap 21, 4). Życie ziemskie jest nieustanną walką. „Wiemy przecież, że całe stworzenie aż do tej chwili woła i cierpi jak rodząca kobieta” (Rz 8,22). 

Tajemnica Bożego Miłosierdzia obejmuje wszystkie tajemnice ludzkości oraz wydarzenia od początku Starego Testamentu do końca Nowego Testamentu. Bóg w relacji z człowiekiem zawsze jako pierwszy pragnie i okazuje miłosierdzie. Posyła swoich proroków, pozwalając zabłąkanym, którzy odeszli i odwrócili się od Niego, doświadczyć wygnania i prób, aby lud znów mógł wzywać Boga i tęsknić do Jego bliskości.

W Nowym Testamencie Bóg objawia się jeszcze bardziej, słyszymy o Trzech Osobach Boskich. Bóg Ojciec adoruje Syna wysłanego z misją zbawienia ludzkości, a Syn adoruje swojego Ojca przez pokorne wypełnianie Jego woli, ukazanie się Boga pod ludzką postacią, głoszenie Dobrej Nowiny, cuda oraz fizyczne i duchowe uzdrowienia. Boże Miłosierdzie swój szczyt osiąga na Golgocie: „Ja natomiast, gdy zostanę wywyższony nad ziemię, pociągnę wszystkich ku sobie” (J 12, 32). Ewangelia oferuje nam usynowienie, „bo kto wypełnia wolę Boga, ten jest moim bratem, siostrą i matką” (Mk 3,35). 

Boża rodzina, którą łączą więzy nie krwi, ale wiary wypełniającej Wielkie Przykazanie, aby „kochać bliźniego jak siebie samego” jest kluczem do wieczności. Bliskość rozpoznajemy w tym, „który okazał mu miłosierdzie” (Łk 10, 36), w nim odbija się obraz Boga.

Miłosierdzie Boże jest planem zbawienia i odkupienia ludzkości. Syn Boży, stając się doskonałą ofiarą, zamienia narzędzie śmierci i upokorzenia w drzewo życia. Krew i woda wypływające z Jego przebitego boku symbolizują chrzest, powszechną wspólnotę chrześcijańską, jedność Kościoła dającą życie i łaskę, a krew – sakrament pokuty i pojednania oraz przekazaną apostołom moc Zbawiciela do odpuszczania lub powstrzymywania grzechów. Duch Święty jest świadkiem i uczestnikiem tego wszystkiego. Wzywa wszystkich po imieniu i zachęca do podążania drogą wiary, nadaje sensu każdemu cierpieniu i poświęceniu dla Chrystusa, udziela darów i misji. „Anioł pokazał mi też rzekę wody życia, przejrzystej jak kryształ, która wypływa od tronu Boga i Baranka. Na środku placu miasta, pomiędzy brzegami rzeki rośnie drzewo życia rodzące owoce dwanaście razy. Wydaje ono owoc co miesiąc, a jego liście służą narodom jako lekarstwo” (Ap 22, 1-2). 

W Piśmie Świętym jest ponad czterysta miejsc, w których sławione jest Boże Miłosierdzie. W psalmach jest aż sto trzydzieści wywyższających Boże Miłosierdzie fragmentów.